Ulan

Niulan napud ug luha ang langit-
Mitagak agi sa iayahng aping

Dag-om ang kulur sa gawas
Usa ra ka sonata ang imohang madunggan-
Ang yawyaw ug saba sa iyahang paghilak,

Ig-on niini ang tulog nga yuta,
Patiyon ang musilaab nga kalayo,
Ang gapahulay nga mga dahon
Kay nakamat ug misayaw kauban sa tin-aw nga luha

Wala ko nakamatikod nga muabot ka-
Dili nako ka mabana-banaa ug matagnaan,
Muar’g mga kaagi nato nga
Dili malimtan

Apan kabalo baka nga taga tagak sa imong luha
Mitulo pud ang luha nga
dugay na nakong gihandom
nga mutulo,

Karon lang pud ko nakahilak ug ing-ani
Sama sa imohang gibati nga kapakiyasan,
Ako nihilak uban sa imohang pinakamingaw nga sonata,

Sundo baya kay ingni ko kung kanus-a imohang
muabotay nga pagbundak
Aron maka andam ko sa akong panyo,
Puti tung niaging bulan pero
Nahimo ining kulur abo,

Ug ang akong luha?
Dili mapunpon sa imohang kamot,
Bug-at ang mga binhi sa kamingaw
Apan musayaw gihapon sila
Uban sa nihilak mong sonata.